Mark Isarin over fotografie: alles draait om licht

Fotograaf Mark Isarin (1964) uit Dordrecht is een conceptueel fine-art en portretfotograaf.  Hij studeerde aan de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten in Den-Haag en is inmiddels zo’n 20 jaar onafhankelijk fotograaf met een eigen studio in Zwijndrecht. Naast particulier en zakelijk fotowerk geeft hij ook veel cursussen en workshops in binnen- en buitenland.

“Licht, alles draait om licht in mijn werk.”

Misschien een open deur, want zonder licht valt er weinig te fotograferen. Toch is bijzonder licht in een foto, naast het unieke karakter van het model, eigenlijk het enige waar ik telkens weer naar op zoek ben. Rembrandt van Rijn en Johannes Vermeer zijn enkelen van de vele meester-schilders waarvan ik het werk graag bekijk en bewonder. In mijn portretfotografie zie je daar waarschijnlijk iets van terug. Het liefst probeer ik het licht in een portret terug te brengen naar de uiterste essentie. Wat meestal neerkomt op het gebruik van een minimale lichtbron in de vorm van een enkele studioflitser of een klein raam met daglicht.

Ik benader fotografie als een kunstvorm. Wat voor mij betekent dat ik op de eerste plaats het beeld dat ik vooraf in mijn hoofd heb zo nauwkeurig mogelijk probeer te benaderen. De techniek komt daarbij op de tweede plaats. Niet dat de technische kant van het beroep fotograaf onbelangrijk is, in tegendeel. Het feit dat ik fotografie als kunst zie is geen vrijbrief om op technisch vlak maar wat aan te modderen. Het gaat mij echter altijd om het eindresultaat en of je dat bereikt met een compact camera, telefoon of de duurste spiegelreflexcamera en objectieven vind ik minder belangrijk. Niet zelden een hele opluchting voor mijn cursisten die menen dat je alleen met dure toeters en bellen tot interessante platen zou kunnen komen.

Ik word vaak ietwat argwanend als bij een ontmoeting met een collega zijn eerste vraag is met wat voor camera ik werk. Je vraagt aan een beeldhouwer ook niet met welke beitels, gutsen en andere attributen hij een sculptuur heeft gemaakt, of aan een schilder welke kwasten hij gebruikt heeft. Het gereedschap is niet interessant. Dure spullen zijn geen garantie voor goede foto’s.

Zelfportretten van Mark Isarin:

Ik observeer altijd hoe mensen mijn studio binnenlopen. Gaan ze direct zitten zonder om zich heen te kijken? Kijken ze naar de vele foto’s die daar hangen? Hebben ze voorkeur voor een specifieke foto? Veelal is die eerste ontmoeting medebepalend voor het portret dat ik van ze maak. Ik weet inmiddels dat het niet lukt om een treffend portret te maken als ik iemand gelijk naast een softbox neerplant en ga fotograferen. Dat werkt niet voor de klant en dat werkt zeker niet voor mij. Eerst drinken we een kop koffie. We praten wat. Ondertussen observeer ik iemands mimiek en bewegingen. Ik probeer in die korte tijd die ik krijg iemand beter te leren kennen. Soms lassen we tijdens een fotosessie nog een pauze in. De betere platen komen vaak ná die pauze.

De portretten die ik voor particulieren en zakelijke opdrachtgevers maak bewerk ik doorgaans weinig. Ik wil daarin niet verder gaan dan wat lichte retouche van de huid. Ik ben niet bang voor rimpels en oneffenheden die juist het karakter bepalen van de mensen die ik mag fotograferen. Wat is er mis met de ‘rafeltjes’? Die zijn juist zo mooi. Miles Davis, de beroemde jazz trompettist heeft ooit gezegd: “The perfection and emotion of art is in the small, beautiful, but sometimes imperfect details“.

Het vrije werk dat ik maak is vaak juist wel erg bewerkt en geperfectioneerd in het postproces. Het gaat daarbij dan ook veel minder om het model, maar veel meer om de boodschap , het verhaal, de emotie die ik in een foto kwijt wil. Ik werk graag in series van portretten die samen een thema en samenhangend concept vertolken. Voordat zo’n serie tot stand komt start ik met schetsen. Overal heb ik schetsboekjes liggen, zowel thuis als in mijn studio. Het hele jaar door krabbel ik daar mijn bizarre ideetjes in weg. Naarmate zo’n idee grotere vormen aanneemt ga ik plannen maken, modellen zoeken en tot in detail bedenken hoe het eindresultaat moet worden.

Voor zo’n nieuwe serie is de eerste shoot en misschien ook nog wel de tweede en derde, de lastigste. Het beeld dat ik in mijn hoofd heb moet ik zien te vertalen naar een spannende plaat. Zowel de fotoshoot als de nabewerking nemen dan behoorlijk wat tijd in beslag. Heb ik echter letterlijk en figuurlijk het ‘recept’ gevonden, dan gaan de daaropvolgende fotoshoots meestal van een stuk sneller en groeit zo’n portretserie als vanzelf naar een voor mij acceptabel niveau. Normaal gesproken maak ik tijdens een fotosessie niet heel veel foto’s. Liever neem ik meer tijd, wacht ik op het juiste moment, de juist blik in de ogen en probeer ik alle details te overzien om tot enkele sterke platen te komen. Bovendien ben ik waarschijnlijk een beetje lui en heb ik geen zin om later tientallen foto’s van één pose te bekijken en te beoordelen. Van een verzameling van pakweg dertig of veertig  foto’s houd ik er dan twee à drie over.

Als aanvulling op en tegenhanger van de vele portretten die ik maak, zijn de gelaagde beelden van stedelijke omgevingen en landschappen een totaal andere richting in fotografie die ik graag beoefen.

De eerste beelden in deze stijl zijn ontstaan gedurende een reis naar New York waar ik gevraagd werd om masterclasses in fotografie te geven. Tijdens het bezoek aan deze zinderende stad heb ik veel materiaal geschoten dat later is verwerkt in een serie zogenaamde ‘New Yorkies’: Gelaagde en transparante beelden op glas of acrylaat. Later ben ik deze techniek ook gaan toepassen met gebruik van beelden uit andere steden. Wat ik in eerste instantie maar niet voor elkaar kreeg is onlangs naar mijn mening wel gelukt: Het combineren van landschappen in een gelaagd beeld. Na een recente reis door Ierland zijn er een aantal beelden ontstaan van gelaagde Ierse landschappen die het daglicht wat mij betreft kunnen verdragen.

Kort geleden is een nieuwe serie portretten tot stand gekomen met de naam Angeloi. Hierin zijn een aantal bijzondere ‘engelen’ geportretteerd die ons mensen stuk voor stuk observeren. Ze ergeren zich aan onze escapades. Ze verbazen en verwonderen zich over onze gedachten. We worden door hen bekritiseerd. Echter, uiteindelijk blijven ze van ons houden.

Portretten uit Angeloi

E: mark.isarin@upcmail.nl

T: +31 620207162

W: http://www.markisarin.nl

A: Kantoor – Iepenlaan 24, 3319 VE Dordrecht, Netherlands
Studio: Westelijk Parallelweg 50 , 3331 EW Zwijndrecht, Netherlands

FB: http://www.facebook.com/pages/Mark-Isarin-Fotografie

LI: https://www.linkedin.com/in/markisarin

Twitter: https://twitter.com/markisarin

Instagram: https://www.instagram.com/izegrim64